สารพันปัญหา ท่าร่วมรัก (ตอนจบ)
ว่ากันว่าท่าที่ผู้หญิงเจ็บน้อยที่สุดคือท่าที่ผู้หญิงอยู่ข้างบน
แม่นแล้ว แถมม่วนหลายด้วยเพราะในท่าที่เรียกว่า Woman on top นั้นเป็นท่วงท่าที่ผู้หญิงสามารถที่จะควบคุมการสอดใส่ให้เป็นไปในทิศทางของมุมตกมุมกระทบที่สอดคล้องกับช่องทางสวรรค์ของเธอ นอกจากนี้ผู้หญิงที่มีความสามารถจะรู้จักการควบคุมกล้ามเนื้อโดยรอบช่องคลอด
ให้คลายออกด้วยการเบ่งเหมือนเบ่งถ่ายอุจจาระแต่เป็นการคลายกล้ามเนื้อรอบช่องคลอดไปในตัว ก็จะทำให้ช่องคลอดของเธอสามารถที่จะขยายตัวรับกับขนาดของเขาคนนั้นได้เป็นอย่างดี
และถ้าเธอรู้จักการบีบรัดช่องคลอดด้วยการฝึกขมิบก้นเป็นการทำให้กล้ามเนื้อช่องคลอดหดตัวก็จะสามารถทำให้ช่องคลอดของเธอรับกับขนาดของเขาคนนั้น
ที่อาจมีขนาดต่ำกว่ามาตรฐานไปบ้างทำให้เกิดการฟิตแน่นและได้รับความสุขจากการสัมผัสที่ลึกซึ้งด้วยกันอย่างประทับใจไปนานแสนนาน
นอกจากนี้ในท่วงท่าที่ผู้หญิงอยู่ด้านบนนั้นถ้าอวัยวะของทั้งสองแนบสนิทฟิตแน่นแล้วจะทำให้เกิดการกระตุ้นจุด จีสปอต ของเธอได้เป็นอย่างดีทำให้อารมณ์กระสันต์ของเธอถูกเร่งเร้า
จนสามารถที่จะผลิตน้ำหล่อลื่นออกมามากจนทำให้ช่องทางรับเรียบลื่นไม่ติดขัดในการเคลื่อนไหวที่ให้ความเสียดสีอันแสนประทับใจและไม่เจ็บ
แถมเป็นท่วงท่าที่ผู้หญิงสามารถถึงจุดสุดยอดได้เร็วและดีด้วยจนประทับใจกันทั้งสองฝ่าย
ควรจะร่วมรักกับผู้หญิงอ้วนในแบบไหนจึงจะสะใจทั้งคู่
ผู้ชายมักจะสะใจถ้าสามารถที่จะสอดใส่ของเขาเข้าไปได้ลึกที่สุด เช่นกันผู้หญิงก็อยากให้ผู้ชายของเธอหลั่งภายในส่วนที่ลึกที่สุดของซอกหลืบเธอเช่นกัน นั่นเป็นความรู้สึกที่สั่งสมมาตามธรรมชาติโดยไม่รู้ตัว และการที่จะสามารถสอดเข้าไปได้ลึกที่สุด
ในผู้หญิงที่ค่อนข้างจะสมบูรณ์เจ้าเนื้อซึ่งก็มีจำนวนมากขึ้นในยุคนี้และเป็นความท้าทายอย่างหนึ่งของผู้ชายหลายต่อหลายคนที่ฝันอยากลองร่วมรักกับผู้หญิงเจ้าเนื้อดูสักครั้ง แน่นอนว่าส่วนนั้นของเธอมีกันชนที่หนาและช่องทางที่จะเข้าไปก็ถูกหนีบระหว่างต้นขาที่ใหญ่จนปิดแน่น
ทำอย่างไรจึงจะทำให้ช่องทางรักเปิดกว้างให้เข้าไปสัมผัสได้จึงเป็นโจทย์ปัญหาของคนที่อยากลองแต่ไม่อยากเรียนรู้ด้วยตนเอง คำตอบก็คือให้เธอนอนหงายบริเวณขอบเตียงโดยชันขาขึ้นและแยกขาทั้งสองข้างออกให้มากเพียงพอที่จะเปิดประตูแห่งความหฤหรรษ์ออกมา
ให้ชายหนุ่มของเธอได้เยี่ยมยลและลองใช้ จะเป็นขอบอย่างอื่นก็ไม่รังเกียจเช่นขอบโต๊ะรับประทานอาหารหรือขอบม้านั่ง ต่อจากนั้นคงไม่ต้องบอกนะว่าทำอย่างไร
แล้วร่วมรักกันท่าไหนจึงอันตรายแบบสุดๆ
อะไรที่สนุกสุดๆ ก็อันตรายสุดๆ เช่นกัน ว่ากันว่าการร่วมรักในท่วงท่าที่เรียกว่า Woman on Top นั้นเป็นท่วงท่าที่ผู้หญิงสนุกแบบสุดๆ และไม่เจ็บด้วยทำให้เธอสามารถที่จะกระแทกกระทั้นได้อย่างเมามันในอารมณ์แต่เมื่อเป็นดังนั้นถ้าผู้ชายของเธอไม่สามารถที่จะควบคุมการเคลื่อนไหวได้ดี
การกระแทกผิดมุมก็อาจทำให้ของรักของหวงของฝ่ายชายเกิดชอกช้ำหรืออาจจะหักกลางได้ถ้าผิดมุมแบบสุดๆ ถึงแม้โอกาสจะเกิดน้อยแต่หมอๆ ทั้งหลายก็เคยเห็นมาแล้วว่ามันทุลักทุเลแค่ไหนเวลาเกิดเรื่อง
เพราะอวัยวะเพศชายที่หักภายในจะยังแข็งและมีเลือดคั่งอยู่แต่ด้านนอกจะเหี่ยวโดยเร็วเพราะความเจ็บปวดทำให้ไม่สามารถที่จะดึงออกได้ง่าย บางครั้งบางคราจึงต้องหามส่งโรงพยาบาลทั้งสองคนเป็นที่สนุกสนานบันเทิงใจของผู้ได้พบเห็น
และบางครั้งถึงกับต้องสั่งแพทย์ฉุกเฉินไปที่เกิดเหตุเพื่อที่จะแยกร่างออกจากกัน ลองนึกตามนะว่าถ้าเกิดกับตัวเองจะเป็นอย่างไร เพราะฉะนั้นก็บันยะบันยังและควบคุมสติอารมณ์บ้างในท่วงท่าการร่วมรักที่แสนมันส์นี้จะได้มีใช้กันต่อนานๆ
ท่าร่วมรักแบบไหนที่ทำให้เกิดความชื่นชมยินดีในกันและกันมากที่สุด
น่าจะเป็นท่าร่วมรักในรูปแบบของ Tantra Sex แบบหนึ่งที่ชายและหญิงนั่งหันหน้าเข้าหากันและเมื่อฝ่ายชายได้สอดอวัยวะของเขาเข้าสู่ซอกมุมอันเร้นลับของผู้หญิงของเขาเรียบร้อยแนบแน่นแล้วก็จะยังไม่เคลื่อนไหวร่างกายส่วนใดๆ แต่จะใช้กระแสจิตมองตากัน
ถ่ายทอดความรักความผูกพันในกันและกันจนประสานเป็นหนึ่งเดียว และให้พลังงานแห่งความรักของทั้งสองได้ไหลวนในกันและกันผ่านจุดยุทธศาสตร์ของทั้งสองที่ประสานแนบแน่นอยู่ตลอดเวลาจนสามารถที่จะถึงจุดสุดยอดได้
โดยไม่ต้องเคลื่อนไหวร่างกายแต่ใช้กระแสพลังงานที่ผ่านจิตใจเคลื่อนไหวแทน นี่เป็นวรยุทธ์ขั้นสูงในการร่วมรัก เหมือนที่ว่า "ไม่เคลื่อนไหวก็คือการเคลื่อนไหว" ตามสำนวนกำลังภายในนั่นแหละ
และถ้ายังฝึกไม่ได้ในท่านี้การเคลื่อนเข้าออกถึงจะลำบากบ้างแต่ก็พอทำได้โดยสะดวกด้วยความร่วมมือที่ประสานเป็นหนึ่งเดียวของคนสองคน และเมื่อรู้ใจกันนานๆ แล้วสุดยอดของท่วงท่าร่วมรักก็คงสามารถที่จะทำได้ในวันหนึ่ง เป็นวันนั้น...ที่หลายคนรอคอย
http://sex.mwake.com/story/82/สารพันปัà¸à¸«à¸²-ท่าร่วมรัà¸-(ตà¸à¸™à¸ˆà¸š).html
เป็นการแสดงนาฎศิลป์ชั้นสูงของไทยที่มีเอกลักษณ์ คือ ผู้แสดงจะต้องสวมหัวที่เรียกว่า หัวโขน และใช้ลีลาท่าทางการแสดงด้วยการเต้นไปตามบทพากย์ การเจรจาของผู้พากย์และตามทำนองเพลงหน้าพาทย์ที่บรรเลงด้วยวงปี่พาทย์ เรื่องที่นิยมนำมาแสดง คือ พระราชนิพนธ์บทละครเรื่องรามเกียรติ์ แต่งการเลียนแบบเครื่องทรงของพระมหากษัตริย์ที่เป็นเครื่องต้น เรียกว่าการแต่งกายแบบ “ยื่นเครื่อง” มีจารีตขั้นตอนการแสดงที่เป็นแบบแผน นิยมจัดแสดงเฉพาะพิธีสำคัญได้แก่ งานพระราชพิธีต่าง ๆ
เป็นศิลปะการร่ายรำที่เล่นเป็นเรื่องราว มีพัฒนาการมาจากการเล่านิทาน ละครมีเอกลักษณ์ในการแสดงและการดำเนินเรื่องด้วยกระบวนลีลาท่ารำ เข้าบทร้อง ทำนองเพลงและเพลงหน้าพาทย์ที่บรรเลงด้วยวงปี่พาทย์ มีแบบแผนการเล่นที่เป็นทั้งของชาวบ้านและของหลวงที่เรียกว่า ละครโนราชาตรี ละครนอก ละครใน เรื่องที่นิยมนำมาแสดงคือ พระสุธน สังข์ทอง คาวี อิเหนา อุณรุท นอกจากนี้ยังมีละครที่ปรับปรุงขึ้นใหม่อีกหลายชนิด การแต่งกายของละครจะเลียนแบบเครื่องทรงของพระมหากษัตริย์ เรียกว่า การแต่งการแบบยืนเครื่อง นิยมเล่นในงานพิธีสำคัญและงานพระราชพิธีของพระมหากษัตริย์
หมายถึง ศิลปะแห่งการรายรำที่มีผู้แสดง ตั้งแต่ 1-2 คน เช่น การรำเดี่ยว การรำคู่ การรำอาวุธ เป็นต้น มีลักษณะการแต่งการตามรูปแบบของการแสดง ไม่เล่นเป็นเรื่องราวอาจมีบทขับร้องประกอบการรำเข้ากับทำนองเพลงดนตรี มีกระบวนท่ารำ โดยเฉพาะการรำคู่จะต่างกับระบำ เนื่องจากท่ารำจะมีความเชื่อมโยงสอดคล้องต่อเนื่องกัน และเป็นบทเฉพาะสำหรับผู้แสดงนั้น ๆ เช่น รำเพลงช้าเพลงเร็ว รำแม่บท รำเมขลา –รามสูร เป็นต้น
หมายถึง ศิลปะแห่งการร่ายรำที่มีผู้เล่นตังแต่ 2 คนขึ้นไป มีลักษณะการแต่งการคล้ายคลึงกัน กระบวนท่ารายรำคล้าคลึงกัน ไม่เล่นเป็นเรื่องราว อาจมีบทขับร้องประกอบการรำเข้าทำนองเพลงดนตรี ซึ่งระบำแบบมาตรฐานมักบรรเลงด้วยวงปี่พาทย์ การแต่งการนิยมแต่งกายยืนเครื่องพระนาง-หรือแต่งแบบนางในราชสำนัก เช่น ระบำสี่บท ระบำกฤดาภินิหาร ระบำฉิ่งเป็นต้น
เป็นศิลปะการรำ และการละเล่น หรือที่นิยมเรียกกันทั่วไปว่า “ฟ้อน” การฟ้อนเป็นวัฒนธรรมของชาวล้านนา และกลุ่มชนเผ่าต่าง ๆ เช่น ชาวไต ชาวลื้อ ชาวยอง ชาวเขิน เป็นต้น ลักษณะของการฟ้อน แบ่งเป็น 2 แบบ คือ แบบดั้งเดิม และแบบที่ปรับปรุงขึ้นใหม่ แต่ยังคงมีการรักษาเอกลักษณ์ทางการแสดงไว้คือ มีลีลาท่ารำที่แช่มช้า อ่อนช้อยมีการแต่งกายตามวัฒนธรรมท้องถิ่นที่สวยงามประกอบกับการบรรเลงและขับร้องด้วยวงดนตรีพื้นบ้าน เช่น วงสะล้อ ซอ ซึง วงปูเจ่ วงกลองแอว เป็นต้น โอกาสที่แสดงมักเล่นกันในงานประเพณีหรือต้นรับแขกบ้านแขกเมือง ได้แก่ ฟ้อนเล็บ ฟ้อนเทียน ฟ้อนครัวทาน ฟ้อนสาวไหมและฟ้อนเจิง 
เป็นศิลปะการร่ายรำและการละเล่นของชนชาวพื้นบ้านภาคกลาง ซึ่งส่วนใหญ่มีอาชีพเกี่ยวกับเกษตรกรรม ศิลปะการแสดงจึงมีความสอดคล้องกับวิถีชีวิตและพื่อความบันเทิงสนุกสนาน เป็นการพักผ่อนหย่อนใจจากการทำงาน หรือเมื่อเสร็จจากเทศการฤดูเก็บเก็บเกี่ยว เช่น การเล่นเพลงเกี่ยวข้าว เต้นกำรำเคียว รำโทนหรือรำวง รำเถิดเทอง รำกลองยาว เป็นต้น มีการแต่งกายตามวัฒนธรรมของท้องถิ่น และใช้เครื่องดนตรีพื้นบ้าน เช่น กลองยาว กลองโทน ฉิ่ง ฉาบ กรับ และโหม่ง 
เป็นศิลปะการรำและการเล่นของชาวพื้นบ้านภาคอีสาน หรือ ภาคตะวนออกเฉียงเหนือของไทย แบ่งได้เป็น 2 กลุ่มวัฒนธรรมใหญ่ ๆ คือ กลุ่มอีสานเหนือ มีวัฒนธรรมไทยลาวซึ่งมักเรียกการละเล่นว่า “เซิ้ง ฟ้อน และหมอลำ” เช่น เซิ้งบังไฟ เซิ้งสวิง ฟ้อนภูไท ลำกลอนเกี้ยว ลำเต้ย ซึ่งใช้เครื่องดนตรีพื้นบ้านประกอบ ได้แก่ แคน พิณ ซอ กลองยาว อีสาน ฉิ่ง ฉาบ ฆ้อง และกรับ ภายหลังเพิ่มเติมโปงลางและโหวดเข้ามาด้วย ส่วนกลุ่มอีสานใต้ได้รับอิทธิพลไทยเขมร มีการละเล่นที่เรียกว่า เรือม หรือ เร็อม เช่น เรือมลูดอันเร หรือรำกระทบสาก รำกระเน็บติงต็อง หรือระบำตั๊กแตน ตำข้าว รำอาไย หรือรำตัด หรือเพลงอีแซวแบบภาคกลางวงดนตรี ที่ใช้บรรเลง คือ วงมโหรีอีสานใต้ มีเครื่องดนตรี คือ ซอด้วง ซอด้วง ซอครัวเอก กลองกันตรึม พิณ ระนาด เอกไม้ ปี่สไล กลองรำมะนาและเครื่องประกอบจังหวะ การแต่งกายประกอบการแสดงเป็นไปตามวัฒนธรรมของพื้นบ้าน ลักษณะท่ารำและท่วงทำนองดนตรีในการแสดงค่อนข้างกระชับ รวดเร็ว และสนุกสนาน 
เป็นศิลปะการรำและการละเล่นของชาวพื้นบ้านภาคใต้อาจแบ่งตามกลุ่มวัฒนธรรมได้ 2 กลุ่มคือ วัฒนธรรมไทยพุทธ ได้แก่ การแสดงโนรา หนังตะลุง เพลงบอก เพลงนา และวัฒนธรรมไทยมุสลิม ได้แก่ รองเง็ง ซำแปง มะโย่ง (การแสดงละคร) ลิเกฮูลู (คล้ายลิเกภาคกลาง) และซิละ มีเครื่องดนตรีประกอบที่สำคัญ เช่น กลองโนรา กลองโพน กลองปืด โทน ทับ กรับพวง โหม่ง ปี่กาหลอ ปี่ไหน รำมะนา ไวโอลิน อัคคอร์เดียน ภายหลังได้มีระบำที่ปรับปรุงจากกิจกรรมในวิถีชีวิต ศิลปาต่างๆ เข่น ระบำร่อนแต่ การีดยาง ปาเตต๊ะ เป็นต้น